Ik ben al 19 jaar een alleenstaande moeder en mijn dochter van 19 heeft geen contact meer met haar vader. Ik had vroeger een postnatale depressie, straatvrees en dat heeft geduurd tot mijn dochter ongeveer 5 jaar oud was. Ondanks mijn psychische toestand, deed ik van alles met haar. We gingen vaak op vakantie, naar pretparken, festivals, elke dag speeltuin, knutselden veel, speelden spelletjes, kortom we hadden het best heel erg leuk. Maar ik had ook last van stemmingswisselingen en kon boos / woedend worden om stomme dingen. Dit moet erg beangstigend zijn geweest voor een klein kind.
Nu is zij 19 en ik ben stukken opgeknapt en ik heb nog een dochter van 10 jaar. Ik vind het normaal dat de meiden een beetje helpen in het huishouden, de jongste kan afwassen of afdrogen en haar eigen rommel opruimen. De oudste kan boodschappen doen, de was draaien enz enz. Maar iedere keer dat ik haar hulp vraag, heeft ze het heel druk met huiswerk, (HBO opleiding) stelt ze de taken uren uit, of doet het niet, sowieso wordt ze boos, sacherijnig, met als gevolg dat ik het vaak niet eens meer durf te vragen.
Gisteren is de bom los gebarsten. Ik heb haar gezegd via whatsapp dat ze 6 maanden de tijd heeft om een andere woonruimte te vinden, in de tijd dat ze thuis woont haar eigen eten koopt, kookt en afwast, haar eigen was verzorgt met haar eigen wasmiddel en doucht met haar eigen gekochte producten. Iedere keer dat ze een misstap maakt gaat er een week van haar verblijf af. Ik krijg het idee dat ik maar een goedkope hospita ben. Een B&B. Gratis woongemak.
Ik ben blij met haar zelfstandigheid, maar dit lijkt meer op alsof ik niet voor haar besta, respectloos, niets wordt gewaardeerd. Uit frustratie dus uiteindelijk maar over 6 maanden de deur uit. Ik weet niet of ik dat wel wil, ik was zelf 16 toen ik uit huis werd gezet door mijn vader. Zonder reden of overleg, dus ik weet hoe het voelt, ik weet hoe fout het kan gaan, want ik ben toen zelf erg in de problemen gekomen. Eigenlijk zie ik wel een overeenkomst met mijn oudste dochter. Gelukkig doet mijn dochter wel HBO, studeert op eigen wilskracht, ze werkt in het weekend, ze sport bijna dagelijks, ze heeft veel vrienden.
Doe ik hier wel goed aan? Ik ga er aan onderdoor, ze ondermijnt mijn wil om samen te wonen in harmony. Een ander probleem is dat ze altijd sacherijnig is tegen haar zusje, terwijl daar echt geen reden toe is. Haar zusje en ik, het lijkt alsof wij niet voor haar bestaan, alsof wij haar tot last zijn. Haar zusje vroeg mij pas geleden of haar zus haar haatte. Dat besprak ik met de oudste en toen deed ze enkele dagen normaal, maar al snel vervalt ze in het oude patroon. Ik ben bang dat ze domme dingen doet als ze zelfstandig gaat wonen, maar ik kan niet meer met haar in een huis leven. Doe ik hier wel goed aan?
Indrukwekkend verhaal
Beste moeder. Het is een heftig en indrukwekkend verhaal dat je vertelt. Jij en je dochter hebben veel mee gemaakt en dat heeft geleid tot de situatie waar jullie nu in zitten; je dochter houdt zich niet aan de regels en doet niet wat je vraagt, wat leidt bij jou tot boosheid. Dit is dermate opgelopen dat je hebt aangegeven dat je niet meer wil dat ze thuis woont, maar je nu afvraagt of dit wel de goede weg is.
Zelfinzicht
In je mail laat je zien over goed zelfinzicht te beschikken; je kan aangeven dat je dochter veel over zich heen gekregen heeft, dat je parallellen ziet met je zelf en dat je haar geen emotionele en psychosociale stabiliteit hebt kunnen bieden. Juist dit inzicht maakt dat je twijfelt over je keuze om haar uit huis te zetten. Je verstand en je gevoel zeggen waarschijnlijk iets anders. Wellicht is dit de eerste stap voor jou om zelf een antwoord op je vraag te kunnen geven; wat wil je diep van binnen?
Zelfstandigheid
Een duidelijk antwoord op je vraag geven is moeilijk. Soms is het goed om afstand van elkaar te nemen. Dit kan de relatie verbeteren, omdat je niet meer elke dag bij elkaar bent en minder verplichtingen naar elkaar toe hebt. De vraag is wat de reden is van het gedrag van je dochter; Is het opstandigheid, een verlate puberteit? Ze lijkt graag zelfstandigheid te willen, maar controleer je haar nog te veel (ze is wel al 19)? Heeft ze emotionele problemen, waar ze niet goed weet mee om te gaan? Het kan zijn dat ze zelf weinig emotioneel stabiel is, moeilijk haar gevoelens en gedachten kan uiten en deze lastig onder controle krijgt. Met andere woorden; zit haar iets dwars?
Aandacht en liefde
En welke gevoelens spelen er bij jou? Ik heb het idee dat je aan de ene kant haar gedrag heel goed begrijpt, omdat ze op jou lijkt. Maar aan de andere kant boos bent dat ze dit doet, terwijl jij haar altijd zoveel gegeven hebt. Ik vind het heel knap dat je dit altijd hebt gedaan, ondanks dat je niet goed in je vel zat, en nog steeds doet, maar ik denk dat je dochter nu vooral aandacht, liefde en een luisterend oor nodig heeft. Net als jij dat waarschijnlijk van jou moeder had gewild. Het lijkt erop dat er geen goede communicatie is tussen jullie. De boosheid bij jou, de manier waarop je haar laat weten dat ze het huis uit moet en de eisen die je nu stelt zullen haar boosheid alleen maar vergroten en daarmee duw je haar verder van je af. Je wilt het niet, maar je geeft zelf al aan dat jou hetzelfde is overkomen en dit kan bij jou dochter dezelfde gevoelens geven. Denk goed na hoe dit toen voor jou was en wat je toen nodig had. Kijk of je je dochter dit kan bieden. Het zou mooi zijn als jullie in gesprek kunnen gaan en daarin beiden jullie gevoelens uiten. Wellicht met iemand erbij (goede vriend, familie?) die als bemiddelaar kan optreden.
Angst voor domme dingen?
Je geeft aan angstig te zijn dat je dochter domme dingen gaat doen als ze zelfstandig woont. Ik weet niet waar je precies aan denkt, maar vraag me af waar die angst vandaan komt. Is dat door je eigen ervaringen of door dingen die je dochter nu doet? Zoals je haar beschrijft; HBO student, werkend, lerend, sportend, klinkt het als een slim meisje die wellicht heel goed op eigen benen kan (en wil?) staan. Maar als die stap nodig is, is het fijner dat jullie deze samen maken in plaats van dat je haar het huis uit zet.
Jullie kunnen altijd contact opnemen voor ondersteuning. Heel veel sterkte en succes ermee!
Wil je alsjeblieft contact met mij opnemen, ik hen precies maar dan ook precies hetzelfde probleem.