Het is tien voor 8 als Tijn wakker wordt. Voor zijn doen laat, voor mama nog steeds te vroeg. Omdat hij duidelijk laat merken dat hij eruit wil, maar ik nog geen zin heb, neem ik hem naast me in bed. Knuffel mee, want dat houdt ‘m misschien nog even rustig. Helaas, al snel ziet hij allemaal leuke dingen op het nachtkastje van mama. ‘Die, die’, wijst hij. Als mama niet snel genoeg begrijpt wat hij wil, gooit hij zijn beer aan de kant en klimt over mij heen om het gewilde object te pakken. Het ‘au, au’ van mij lijkt hij niet te begrijpen. Sterker nog, het is een aanleiding om aan mama’s haar te trekken, dan zegt ze immers ook altijd ‘au’. Ik haal zijn hand weg en zeg op mijn meest strenge toon en met mijn meest strenge gezicht: ‘Nee, dat mag niet’. Ik krijg een allercharmantste glimlach terug. Nu moet ik mijn gezicht in de plooi houden en volhouden. Met een ondeugende blik in zijn ogen gaat Tijns hand naar m’n haar. Mijn ‘Nee!’, wordt wederom beantwoord met een gulle lach. Dit wordt niks. En ik ruik een poeplucht. Er toch maar uit.
Terwijl ik even iets warms aan trek, ligt Tijn opeens aan de andere kant van het bed. Daar staat de babyfoon, ook heel leuk ‘speelgoed’. Nog net op tijd trek ik hem van de rand weg. Op de commode draait Tijn zich onmiddellijk om, om alle tubes van de plank boven hem te kunnen pakken. Het helpt om hem iets in handen te geven. Helaas maar kort, leuker is het om het op de grond te gooien. Inmiddels heb ik zijn luier open en zie een mooi bruin hoopje. Ik open het doosje met billendoekjes, maar deze is leeg. Met één hand hou ik Tijn vast, met de andere probeer ik een nieuw pak billendoekjes in de doos te wurmen. En dan is hij me toch te snel af; voor ik het weet heeft Tijn de luier onder zich vandaan getrokken en met een mooie boog komt die op de witte vloerbedekking terecht. Ik durf nauwelijks te kijken. Voorzichtig draai ik me om. Gelukkig. Hij ligt met de goede -bruine- kant naar boven. Eigenlijk moet ik nu mijn strenge stem weer opzetten, want dit kan natuurlijk echt niet. Maar het geheel is zo komisch dat ik alleen maar hard kan lachen. Tijn lacht vrolijk mee. Een mooi moeder-zoonmoment. Dat aanleren van goed gedrag komt een andere keer wel. Het is nog maar 8 uur, we hebben de hele dag nog……