Het verschil tussen véél gamen en een verslaving
Kinderen die veel achter een (spel)computer zitten zijn er ongetwijfeld mee bekend: het soms lukrake verwijt verslaafd te zijn aan gamen. Hoewel te veel tijd achter een scherm ongetwijfeld nadelen heeft, bestaat er wel degelijk een verschil tussen een sluimerende verslaving en simpelweg veel gamen. We gaan er hieronder op in!
Games als Fortnite en World of Warcraft hebben de wereldwijde reputatie nogal tijdrovend te zijn. Gamers kunnen uren in dergelijke, fictieve werelden spenderen – met alle gevolgen van dien. Een zogenoemde gameverslaving bij kinderen ligt altijd op de loer en daarom is het altijd raadzaam hiervoor te waken.
Wanneer is er sprake van een verslaving?
De vraag blijft – wanneer is er sprake van een verslaving? Dit is min of meer het geval wanneer het gamen zijn amusementswaarde verliest. Kinderen die kampen met een gameverslaving, doen dit meestal allang al niet meer voor het plezier, maar uitsluitend dwangmatig. Het aantal uren dat je per dag of week gamet, is dan al niet meer van invloed. Het gaat om situaties waarbij het kind in kwestie ontwenningsverschijnselen krijgt wanneer er niet wordt gegamed – en waarbij de sociale omgeving hier onder lijdt.
Hoe herken ik een verslaving?
Een gameverslaving is dus niet te herkennen aan het aantal in een game gestoken uren, maar wel aan de hand van sociale ongemakken. Verslaafden komen bijvoorbeeld hun afspraken niet meer na – en vergeten sociale contacten buiten de contacten in de virtuele wereld. Dit gaat meestal gepaard met een vermoeide indruk, een snelle irritatie – vooral wanneer het kind wordt gestoord – en een onvermogen om de game te scheiden van de werkelijkheid.
Zelfs in fysiek opzicht is een verslaving te herkennen. Rugklachten en droge ogen zijn hier voorbeelden van.
Wat moet ik doen bij een verslaving?
Ken je een kind in je directe omgeving die voldoet aan dit soort
symptomen? Of herken je mogelijk jezelf in de hierboven geschetste situatie? Weet dan dat er altijd hulpmiddelen voorhanden zijn. Verschillende instanties doen dagelijks hun uiterste best om gameverslaafden van hun probleem af te helpen: mensen die de controle over hun hobby zijn verloren en dwangmatig de (spel)computer aanzetten – met alle gevolgen van. Deze behandelingen zijn altijd gericht op de toekomst en helpen je met oplossingen waar jij misschien niet aan had gedacht.