Overgewicht dreumes
Tijn is groot voor zijn leeftijd. En zwaar. Té zwaar volgens de curves, ook voor zijn lengte. Aan het eten ligt het niet. Dus moet hij meer bewegen. Vanaf nu lopen we elke dag een blokje om het huis. Een rondje van ongeveer 300 meter schat ik. Maar wat is daar een hoop te zien voor een dreumes.
De safari begint bij de deur van de buren. ‘Open’, zegt Tijn, terwijl hij, op zijn tenen staand, de deurknop vastpakt. Hij draait zich om en blijft een tijdje naar de voorbijrijdende auto’s kijken; ‘Toetoet’. Als we de hoek omslaan zijn daar veel leuke dingen, waar je allemaal aan kan zitten: deurknoppen, brievenbussen, fietsen, katten, honden en geparkeerde auto’s. Ondertussen roepend: ‘Die’, ‘Open’ en ‘Aa’ (Tijns benaming voor letters). Hij zwaait en zegt gedag tegen alle mensen die hij ziet. Het geeft de meesten een glimlach op hun gezicht. Een enkeling loopt stoïcijns door. Het deert Tijn niet. Hij zwaait gewoon nog een keer.
Regelmatig blijft Tijn staan om, om zich heen te kijken. Op mijn ‘Ga je mee?’ reageert hij niet. Ik loop rustig een stukje verder. Tijn kijkt, blijft nog kort even staan en rent lachend naar me toe. Dat is een leuk spelletje! Die doen we nog een keer. En nog een keer. En nog een keer….
Als we moeten oversteken, pak ik zijn hand. Wild trekt hij deze los. Hij is sterk en ik moet een stevige greep hanteren om hem vast te houden. Tijn probeert ondertussen zijn hand weer los te trekken. Zo ‘sleep’ ik hem naar de overkant.
Eenmaal aan de overkant is hij moe. ‘Mie, mie’, zegt hij en steekt zijn handen uit. ‘Nee, zeg ik. ‘Mama gaat jou niet tillen’. Huilend gaat hij op de grond zitten. Ik loop een stukje van hem af. Hij blijft zitten. ‘Daag’, zeg ik en loop nog een beetje verder. Als ik achterom kijk, zie ik een zielig hoopje, midden op de stoep zitten. Hij is echt moe. ‘Mama tillen?’ ‘Ja!’ Een rondje om het huis is nog best zwaar als je 1½ bent. Er is ook zoveel te zien. Morgen gaan we weer!